ตอนที่ ๗
๑. ตสฺมา จิตฺตุปฺปาทสมนนฺตรเมว กลฺยาณกมฺมํ กาตพฺพ”นฺติ วตฺวา อนุสนฺธึ ฆเฏตฺวา ธมฺมํ เทเสนฺโต อิมํ คาถมาห
“อภิตฺถเรถ กลฺยาเณ ปาปา จิตฺตํ นิวารเย.
ทนฺธญฺหิ กโรโต ปุญฺญํ ปาปสฺมึ รมตี มโน”ติฯ
๒. ตตฺถ อภิตฺถเรถาติ ตุริตตุริตํ สีฆสีฆํ กเรยฺยาติ อตฺโถ.
๓. คิหินา วา หิ “สลากภตฺตทานาทีสุ กิญฺจิเทว กุสลํ กริสฺสามี”ติ จิตฺเต อุปฺปนฺเน ยถา อญฺเญ โอกาสํ น ลภนฺติ เอวํ “อหํ ปุเร อหํ ปุเร”ติ ตุริตตุริตเมว กาตพฺพํ.
๔. ปพฺพชิเตน วา อุปชฺฌายวตฺตาทีนิ กโรนฺเตน อญฺญสฺส โอกาสํ อทตฺวา “อหํ ปุเร อหํ ปุเร”ติ ตุริตตุริตเมว กาตพฺพํ.
๕. ปาปา จิตฺตนฺติ กายทุจฺจริตาทิปาปกมฺมโต วา อกุสลจิตฺตุปฺปาทโต วา สพฺพถาเมน จิตฺตํ นิวารเย.
๑. เพราะเหตุนั้น
อ. กรรมอันงาม (อันบุคคล) พึงกระทำ ในลำดับแห่งความเกิดขึ้นแห่งจิตนั่นเทียว
ดังนี้ เมื่อ ทรงสืบต่อ ซึ่งอนุสนธิ แสดง
ซึ่งธรรม ตรัสแล้ว ซึ่งพระคาถา นี้ ว่า
อ. บุคคล พึงขวนขวาย ในกรรมอันงาม,
พึงห้าม ซึ่งจิต จากกรรมอันลามก, เพราะว่า (เมื่อบุคคล) กระทำอยู่ ซึ่งบุญ ช้า, อ.
ใจ ย่อมยินดี ในบาป ดังนี้ ฯ
๒.
อ. อรรถ ว่า พึงกระทำ ด่วน ๆ คือว่า พลัน ๆ ดังนี้ (ในบท ท.) เหล่านั้นหนา
(แห่งบท) ว่า อภิตฺถเรถ ดังนี้ ฯ
๓.
จริงอยู่, ครั้นเมื่อจิต ว่า อ. เรา จักกระทำ (ในกุศล ท.)
มีการถวายซึ่งสลากภัตรเป็นต้นหนา ซึ่งกุศล อะไร ๆ นั่นเทียว ดังนี้ เกิดขึ้นแล้ว ,
อ. ชน ท. เหล่าอื่น จะไม่ได้ ซึ่งโอกาส โดยประการใด, (อ. กุศล) อันคฤหัสถ์
พึงกระทำ ด่วน ๆ นั่นเทียว (ด้วยความคิด) ว่า อ. เรา (จักกระทำ) ในก่อน อ. เรา
(จักกระทำ) ในก่อน ดังนี้ โดยประการนั้น ฯ
๔.
อีกอย่างหนึ่ง (อ. กุศล) อันบรรพชิต ผู้เมื่อกระทำ (ซึ่งวัตร ท.)
มีวัตรเพื่ออุปัชฌาย์เป็นต้น ไม่ให้แล้ว ซึ่งโอกาส แก่บรรพชิตรูปอื่น พึงกระทำ
ด่วน ๆ นั่นเทียว (ด้วยความคิด) ว่า อ. เรา (จักกระทำ) ในก่อน อ. เรา (จักกระทำ)
ในก่อน ดังนี้ ฯ
๕.
(อ. อรรถ) ว่า ก็ อ. บุคคล พึงห้าม ซึ่งจิต จากกรรมอันลามก มีกายทุจริตเป็นต้นหรือ
หรือว่า จากความเกิดขึ้นแห่งจิตดวงเป็นอกุศล ในที่ทั้งปวง (ดังนี้
แห่งหมวดสองแห่งบท) ว่า ปาปา จิตฺตํ ดังนี้ ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น