๑๒. ปฏาจาราเถรีวตฺถุ (มยา วุจฺจเต) ฯ
โย จ วสฺสสตํ ชีเวติ อิมํ ธมฺมเทสนํ สตฺถา เชตวเน วิหรนฺโต ปฏาจารํ เถรึ อารพฺภ กเถสิ.
สา กิร สาวตฺถิยํ จตฺตาลีสโกฏิวิภวสฺส เสฏฺฐิโน ธีตา อโหสิ อภิรูปา.
(มาตาปิตโร) ตํ โสฬสวสฺสุทฺเทสิกกาเล สตฺตภูมิกสฺส ปาสาทสฺส อุปริมตเล รกฺขนฺตา วสาเปสุ.
เอวํ (อตฺเถ) สนฺเตปิ สา เอเกน อตฺตโน จูฬูปฏฺฐาเกน สทฺธึ วิปฺปฏิปชฺชิ อถสฺสา (อถ อสฺสา) มาตาปิตโร สมชาติกกุเล เอกสฺส กุมารสฺส ปฏิสฺสุณิตฺวา วิวาหทิวสํ ฐเปสุ.
ตสฺมึ อุปกฏฺเฐ สา ตํ จูฬูปฏฺฐากํ อาห “ (มาตาปิตโร) มํ กิร อสุกกุลสฺส นาม ทสฺสนฺติ มยิ ปติกุลํ คเต มม ปณฺณาการํ คเหตฺวา อาคโตปิ ตตฺถ (ปติกุเล) ปเวสนํ น ลภิสฺสสิ สเจ เต มยิ สิเนโห อตฺถิ (ตฺวํ) อิทาเนว มํ คเหตฺวา เยน วา เตน วา ปลายสฺสู”ติ.
โส (จูฬูปฏฺฐาโก) “สาธุ ภทฺเท”ติ ปฏิจฺฉิตฺวา “เตนหิ อหํ สฺเว ปาโตว นครทฺวารสฺส อสุกฏฺฐาเน นาม ฐสฺสามิ ตฺวํ เอเกน อุปาเยน นิกฺขมิตฺวา ตตฺถ อาคจฺเฉยฺยาสี”ติ วตฺวา ทุติยทิวเส สงฺเกตฏฺฐาเน อฏฺฐาสิ.
๑๒. เรื่องนางปฏาจารา [๙๒]โย จ วสฺสสตํ ชีเวติ อิมํ ธมฺมเทสนํ สตฺถา เชตวเน วิหรนฺโต ปฏาจารํ เถรึ อารพฺภ กเถสิ.
สา กิร สาวตฺถิยํ จตฺตาลีสโกฏิวิภวสฺส เสฏฺฐิโน ธีตา อโหสิ อภิรูปา.
(มาตาปิตโร) ตํ โสฬสวสฺสุทฺเทสิกกาเล สตฺตภูมิกสฺส ปาสาทสฺส อุปริมตเล รกฺขนฺตา วสาเปสุ.
เอวํ (อตฺเถ) สนฺเตปิ สา เอเกน อตฺตโน จูฬูปฏฺฐาเกน สทฺธึ วิปฺปฏิปชฺชิ อถสฺสา (อถ อสฺสา) มาตาปิตโร สมชาติกกุเล เอกสฺส กุมารสฺส ปฏิสฺสุณิตฺวา วิวาหทิวสํ ฐเปสุ.
ตสฺมึ อุปกฏฺเฐ สา ตํ จูฬูปฏฺฐากํ อาห “ (มาตาปิตโร) มํ กิร อสุกกุลสฺส นาม ทสฺสนฺติ มยิ ปติกุลํ คเต มม ปณฺณาการํ คเหตฺวา อาคโตปิ ตตฺถ (ปติกุเล) ปเวสนํ น ลภิสฺสสิ สเจ เต มยิ สิเนโห อตฺถิ (ตฺวํ) อิทาเนว มํ คเหตฺวา เยน วา เตน วา ปลายสฺสู”ติ.
โส (จูฬูปฏฺฐาโก) “สาธุ ภทฺเท”ติ ปฏิจฺฉิตฺวา “เตนหิ อหํ สฺเว ปาโตว นครทฺวารสฺส อสุกฏฺฐาเน นาม ฐสฺสามิ ตฺวํ เอเกน อุปาเยน นิกฺขมิตฺวา ตตฺถ อาคจฺเฉยฺยาสี”ติ วตฺวา ทุติยทิวเส สงฺเกตฏฺฐาเน อฏฺฐาสิ.
[ข้อความเบื้องต้น]
พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพระปฏาจาราเถรี ตรัสพระคาถานี้ว่า โย จ วสฺสสต ชีเว เป็นต้น.
[ความรักไม่เลือกชั้นชั้นวรรณะ]
ดังได้สดับมา นางปฏาจารานั้นได้เป็นธิดาของเศรษฐีผู้มีสมบัติ๔๐ โกฏิในกรุงสาวัตถี มีรูปงาม. ในเวลานางมีอายุ ๑๖ ปี มารดาบิดาเมื่อจะรักษา จึงให้นางอยู่บนชั้นปราสาท ๗ ชั้น. ถึงเมื่อเป็นเช่นนั้น นางก็ยังสมคบกับคนรับใช้คนหนึ่งของตน. ครั้งนั้น มารดาบิดาของนางยกให้แก่ชายหนุ่มคนหนึ่ง ในสกุลที่มีชาติเสมอกันแล้วกำหนดวันวิวาหะ. เมื่อวันวิวาหะนั้นใกล้เข้ามา, นางจึงพูดกะคนรับใช้ผู้นั้นว่า ได้ยินว่า มารดาบิดาจักยกฉันให้แก่สกุลโน้น, ในกาลที่ฉันไปสู่สกุลผัว ท่านแม้ถือบรรณการเพื่อฉันมาแล้ว ก็จักไม่ได้เข้าไปในที่นั้น, ถ้าท่านมีความรักในฉัน, ก็จงพาฉันหนีไปโดยทางใดทางหนึ่งในบัดนี้นี่แล. คนรับใช้นั้นรับว่า ดีละ นางผู้เจริญแล้วกล่าวว่า ถ้าอย่างนั้นฉันจักยืนอยู่ในที่ชื่อโน้นแห่งประตูเมืองแต่เวลาเช้าตรู่พรุ่งนี้, หล่อนพึงออกไปด้วยอุบายอย่างหนึ่งแล้ว มาในที่นั้น ในวันที่ ๒ ก็ได้ยืนอยู่ในที่นัดหมายกันไว้.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น